مرا کشان کشان به هال می‌برد. روی صندلی‌های چوبی می‌نشینیم. گالری‌اش را باز می‌کند و شروع می‌کند به خواندن. گوش می‌دهم. بین گوش دادن به

می‌ترسم. می‌ترسم شاهدِ پر کشیدن استادانِ ادبیات بیشتری باشم. امروز “معروفی” رفت؛ دیروز “ابتهاج” پر کشید. حالا خودم را سرزنش می‌کنم چون به رفتن م.سرشک

من تاکنون نویسنده‌ای را ندیده‌ام که عزیزان زندگی‌اش حامی‌اش باشند و بگویند آفرین آفرین ادامه بده تو نویسنده‌ی بزرگی خواهی شد. اصلا برای نویسنده‌ی بزرگ